Być może każda osoba pamięta z dzieciństwa te nieprzyjemne niespodzianki, które mogą „zapewnić” słodycze. A wata cukrowa może przykleić się do twarzy, powodując dyskomfort.
Ale dlaczego słodycze są takie lepkie? Jaki jest powód ich jakości? I dlaczego na przykład słony nie zawsze jest lepki - raczej jako wyjątek?
Co sprawia, że słodycze są lepkie?
Jeśli weźmiesz zwykły kawałek cukru, będzie twardy i ziarnisty w dotyku, ale wcale nie będzie lepki. Ale jeśli upuścisz na nią co najmniej trochę wody, lepkość zostanie natychmiast wykryta. Woda zniszczy sześcian, zamieniając go w lepką i płynną masę, która straci swoją lepkość w miarę rozcieńczania się wodą. Więc jeśli wrzucisz łyżkę cukru do kubka wody, rozpuści się. I nawet jeśli zanurzysz rękę w tym słabym roztworze cukru, lepkość prawie nie zostanie wykryta. Jak zachodzą takie procesy i dlaczego lepkość pojawia się nie tylko, ale także zmienia?
Biorąc pod uwagę słaby roztwór cukru, taki jak we wskazanym przykładzie, z łyżką cukru i filiżanką wody, należy zauważyć, że tutaj każda z cząsteczek sacharozy utworzy wokół siebie otoczkę cząsteczek wody. Im mniejszy odsetek cząsteczek sacharozy w stosunku do cząsteczek wody, tym gęstsza będzie skorupa, która niezawodnie izoluje cząsteczki. Ich wolny stan eliminuje efekt lepkości.
Ale jeśli weźmiesz wyższe stężenie cukru - jak na przykład w miodzie, to tutaj cząsteczki już się utworzą wiązania wodorowe. Różnią się wystarczającą gęstością. Jeśli kapiecie miód na dłonie i łączycie je, natychmiast powstanie wiązanie wodorowe między substancjami na obu rękach. I musisz podjąć znaczący wysiłek, aby go złamać. Poczujesz bardzo lepką właściwość słodyczy, która powstaje właśnie dzięki wiązaniom wodorowym.
Wzmacnianie i osłabianie lepkości - dlaczego tak się dzieje?
Podczas rozcieńczania słodyczy wodą wiązania stopniowo słabną, cząsteczki sacharozy „rosną” wraz z cząsteczkami wody. Ale woda ma tendencję do parowania i parowania, w którym to przypadku obserwuje się odwrotny proces. Jeśli na przykład wylejesz na podłogę nawet słabo skoncentrowany roztwór cukru i zapomnisz o tym, po chwili możesz spodziewać się nieprzyjemnej niespodzianki w postaci lepkiej podłogi. Pomimo tego, że początkowo roztwór cukru nie był lepki. Część wody odparowała, pojawiła się szansa na utworzenie wiązań wodorowych, z tego powodu była lepkość, lepkość.
W pewnej konsystencji słodkość jest niezwykle lepka - wszyscy wiedzą, że jeśli poplamisz się miodem, twoje ręce nie zostaną zetarte. Ale rozcieńczając słodycz wodą, możesz łatwo się jej pozbyć, po prostu przerywając wiązania między cząsteczkami.
Gdzie jest sacharoza, która zapewnia lepkość słodyczy?
Prawie wszystkie słodycze zawierają sacharozę. Glukoza i fruktoza, które są również słodkie, mogą również zapewnić przyjemny smak. Fruktoza ma bogatszy smak i poważnie różni się od sacharozy pod tym wskaźnikiem, podczas gdy glukoza jest najszybciej wchłaniana przez organizm ludzki, zapewniając bardzo szybkie odzyskiwanie energii.
Wszystkie mają lepkość i lepkość, jeśli zostaną zmieszane z niewielką ilością wody, ponieważ ich właściwości są bliskie. Przykładem lepkiej fruktozy jest syrop jagodowy lub owocowy, a ciekłą glukozę można kupić w aptece, aby zbadać jej właściwości.
Wszystkie te substancje są dość powszechne w przyrodzie i ich przykładem mogą być nie tylko syrop cukrowy, ale także miód, sok owocowy i inne słodkie substancje.
Tak więc słodycze stają się lepkie z powodu wiązań wodorowych, które pojawiają się, gdy dostanie się do nich trochę wody. Mocno rozcieńczone słodycze tracą swoją lepkość, a po wysuszeniu stają się po prostu twarde i wcale nie są lepkie. To obecność pewnej objętości wody powoduje sytuację, w której wzrasta jej lepkość, tworzą się wiązania wodorowe i manifestuje się taka jakość, jak lepkość.