Nawet małe dziecko może sobie wyobrazić morze. W fonetycznej lakonicznej strukturze rozlega się wyrazista harmonia połączenia spokoju i riffów. Wydaje się, że to nie przypadek, że dali przodkowie nazywali morze morzem.
Dlaczego morze nazywa się morzem: zamieszanie językowe
Rozważając strukturę słowa, oba składniki są wyraźnie oznaczone: „mo” i „re”. Pierwsza sylaba oznacza mnogość (przestrzeń), a także ciecz, objętość, wilgoć. Drugi to coś mocnego, nierozdzielnego, nierozróżnialnego, zmiennego lub ciągłego.
Początki tego słowa sięgają korzeni słowiańskich. Przodkowie nazywali „MOR`E”, a następnie każdą stojącą wodą, jeziorem, a nawet bagnem. W praindoeuropejskim języku odtworzonym przez historyków i językoznawców odkryto podobne „MORRI”, „MERI”. Tak wyznaczono rozległy zbiornik wodny, niepodlegający obliczeniom.
Naukowcy uważają, że termin ten powstał na bazie indoeuropejskiej grupy językowej (obecnie największej) w czasach Wikingów i Celtów. Porównując, łatwo znaleźć podobne oznaczenia wśród przyjaznych ludzi: polski MORZE, słowacki WIĘCEJ, czeski WIĘCEJ, słoweński MORJE, białoruski MORA.
W tym samym okresie powstała łacińska MARE (pokrywa się z rosyjskim terminem z rodzaju - środkowy), niemiecki MEER, estoński, fiński MERI, francuski MER. Ostatnie cztery opcje są uważane przez lingwistów za zapożyczone z niemieckojęzycznej grupy.
Dlaczego morze nazwano morzem: rozszerzenie zakresu
Rozwój języka koniecznie pozostawia ślad w leksykalnym znaczeniu słów, a ludzka wyobraźnia jest nieograniczoną pomocą w tym zakresie. Gdyby Początkowo termin „morze” wśród Słowian zastąpił rzeki, jeziora, strumienie, bagna, zatoki, a potem z czasem nazwali je nieznanym terytorium. „Cebula” jednokopowa, „zamorska” wskazuje na oddalenie od zwykłej strefy siedliskowej, krawędzi ziemi.
Niektórzy uczeni są przekonani, że współczesne słowo „śmierć” odnosi się również do terminu „morze”. Uważają za dowód teorii podobieństwo części korzeniowej i „zarazy”, która istnieje niezależnie w znaczeniu masowej śmierci (epidemii). Element morski nie nadawał się do życia, ponieważ pod wodą nie można oddychać.
Lingwiści są absolutnie przekonani, że słowo „morze” należy do języka przedsłowiańskiego, który zaczął się od Wikingów (w Rosji nazywano ich Wikingami). Jednoczesne tworzenie podobnych terminów u różnych narodowości żyjących na północy i wschodzie kontynentu tylko potwierdza pierwotnie słowiańskie pochodzenie nazwy niekończących się zbiorników.